Bugun Puchon Universitetida Toshkentda shunday bir voqea sodir bo‘ldiki, uni faqatgina “tantanali marosim” deb atash qiyin.
Bu yerda Sonn Bu Sonn nomidagi bolalik va maktab ta’limi markazi tashkil etiladi. Bu yerda odamlar faqat lavozimlari yoki protokoldan emas, balki bir umumiy orzudan birlashishgan. Universitet rahbariyati, pedagoglar, ota-onalar, talabalar — va, albatta, bu hamma narsa uchun yaratilayotgan asosiy insonlar — bolalar. Ular hali ta’lim kontseptsiyalari va arxitektura loyihalari haqida bilishmaydi. Lekin ular eng muhimi: dunyo yorqinroq bo‘ladi, agar kattalar chin dildan yaxshilik qilishsa.
Va barcha mehmonlar orasida alohida iliqlikni bitta ayol taratdi.
G-jan Sonn Bu Son — xayriya jamg‘armasining asoschisi, donishmand buvi, katta yurakka ega inson. U o‘zining South Koreyadan kelib, bu yerdagi bolalarning taqdirini o‘zgartiradigan ishlarga bevosita boshlovchi bo‘lishi uchun maxsus tashrif buyurdi.
U kulganida, shu anglash yuzaga keldi: bizning oldimizda nafaqat binolar quradigan odam, balki imkoniyatlarni yaratadigan inson turibdi.
Ikkinchi Qism. Gapirayotgan Tosh. Eshitayotgan Kapsula
Vaqt kapsulasi qo‘yilishi marosimi — har doim ozgina sehr. Kelajakka yozilgan xatni yerga yashirish — bu nafaqat harakat, balki va’dadir. Bu, bugungi ma’noning tarqab ketmasligi, orzularimizning yo‘q bo‘lmasligi, hozirgi bolalarning ovozlari, bu yerda yangrayotganlari, kelajakda, uzoqda, eshitilishini va’da qilishdir.
Puchon Universiteti rektori Agirippina Vasilyevna Shinmarosimning markaziy hissiy nuqtasini ifodalagan so‘zlarini aytganda, bizda qat’iy ishonch paydo bo‘ldi: aynan shunday bo‘ladi.
“Bugun biz faqatgina tosh qo‘ymayapmiz.
Biz ta’limning kuchiga bo‘lgan ishonchni,
odamlarning, shaharlarning va avlodlarning taqdirini o‘zgartiruvchi kuchni qo‘ymoqdamiz.”
Bu so‘zlar, atrofdagi barcha narsani yagona birlashgan maqsadga keltirdi: kapsula uchun tayyorlangan bolalar rasmlari, bayram musiqalari, kelajakdagi sinflarni tasavvur qilayotgan pedagoglar va bu markazni bir yil, besh yil, yigirma yil ichida qanday ko‘rishni orzu qilayotgan arxitektorlar.
Vaqt kapsulasini kelajakka ta’sir ko‘rsatadigan ikki jozibali ayol tushirdi. Har biri o‘ziga xos tarzda tarixning bir qismiga aylandi:
g-jan Sonn Bu Son — o‘zining xayriya ishlari bilan butun avlodlarni ilhomlantirgan ayol va
g-jan Shin Agirippina Vasilyevna — universitetni yangi ufqlarga yetaklaydigan rahbar.
Bu lahzada, ochiq havoda, faqatgina bino qurilayotgani emas, balki traditsiya, missiya, yangi ta’lim sahifasi tug‘ilayotganini his qilardingiz.
Marosim yakunida ochilgan yodgorlik toshi mustahkamlikramzi bo‘lib qoldi.
Kapsula esa umid ramzi bo‘ldi.
Va atrofda turgan odamlar esa shuni anglatadi: katta loyihalar har doim katta ishonch va oddiy insoniy iliqlik bilan boshlanadi.
Markaz haqiqatan ham uy bo‘ladi.
Bolalik uyi.
Bilim uyi.
Orzu uyi.
